அமெரிக்க அனுபவம் 1

எல்லாமே புதுசு.. ரோடுகள் எல்லாம் பள்ளங்கள் இல்லாமல்..ஒரே சீராய்... போகின்ற வாகனமெல்லாம் ஒரு ஒழுங்கை கடைப்பிடிகின்றன.. எல்லாவற்றையும் பார்க்கும்போது ஒரு ஏக்கம் நெஞ்சுக்குள் வரத்தான் செய்கிறது.

கடைகளுக்கு சென்றால் வளர்ப்பு பிராணிகளுக்கு என்றே ஒரு தனியான பகுதி.. அவைகளுக்கு சிறு சிறு வீடுகள்.. முடி சீவ சீப்புகள்.. ஷாம்பூக்கள்.. ஒரு அழுக்கேறிய அலுமினிய தட்டில் எங்கள் வீட்டு நாய் சோறு சாப்பிட்டது மங்கலாய் என் நினைவில்..

வாங்கிய ஒரு பொருளை கொடுக்க வால்மார்ட் சென்றேன். பில் எங்கே என்று கேட்ட ஊழியரிடம் திரு திரு என்று விழித்தேன்..தொலைத்து விட்டேனா.. என்று தேடி கொண்டிருக்கையில், எனக்கு பின்னே இருந்தவர் எல்லாம் முன்னே சென்றனர். சரி..பர்ஸில் தேடலாம் என்று தேடினால் அந்த பில் இருந்தது.. கடவுள் இன்னும் இருக்கார் என்று நான் தமிழில் முனகினேன்.

கடவுள் எப்பவுமே இருக்கார்.. நாம் தான் கண்டுகொள்வதில்லைனு ஒரு குரல் தமிழில்.. அதிர்ச்சியோடும் ஒரு கேள்விகுறியோடு திரும்பினால்.. தமிழ் ஜாடையில் ஒருவர், என்னை பார்த்து சிரித்தபடி.. எந்த ஊர் நீங்க என்று
கேட்டார்..நான் திண்டுக்கல் என்றேன்..ஆஹா நான் தேனிங்க என்றார்.. என்னமோ கடவுளையே நேராய் பார்த்த ஒரு சந்தோசம்..

சரி சரி..பேசிக்கிடே பில்லும் போடுங்க.. மறுபடியும் ஒரு புது குரல்..என்னடா என்றால் கடை ஊழியரும் தமிழன்.. எல்லோர் கூடவும்
சந்தோசமாய் பேசி விட்டு வீடு திரும்பினேன்..எங்கு போனாலும் பார்க்கின்ற நூறு பேரில் முப்பது பேர் இந்தியர்கள்..

அமெரிக்கா வரும் போது ஒரு சின்ன பயம் இருந்தது..அது இப்போது போயேவிட்டது.. இன்று பக்கத்தில் இருந்த ஒரு கோவிலுக்கு சென்றோம், விநாயகர் சதுர்த்திக்காக. என்ன கூட்டம்..

அட போங்க யாருங்க சொன்னது என் தேசம் விட்டு தூரத்தில் நான் இருகேன்னு..நான் இருக்கும் கொலம்பஸில் தமிழ் சங்கம் இருக்கிறது.. எல்லோரையும் சந்திக்க போகிறேன் சீக்கிரம்..