அமெரிக்க அனுபவம் 2

இந்த அமெரிக்க ஆளுங்க இருக்காங்களே, அவங்களுக்கு குடும்ப பாசம், மனைவி, பிள்ளை பாசம் எதுவுமே இருக்காது.. பத்து பன்னிரென்டு வயசு ஆனா பிள்ளைகள் தனியா போயிடுவாங்க.. இப்படி நான் இங்கே வருவதற்கு முன்னே பல கதைகள் கேட்டதுண்டு.. ஆனால் இதுவரை அது போல யாரையும் பார்த்ததில்லை.. என் கூட வேலை செய்றவங்க எல்லோரும் அவங்க குடும்ப புகைப்படம், அதாவது அவங்க அப்பா அம்மாவோட இருந்தது, பிள்ளைகளோடது, மனைவியோடது ன்னு அவங்க உட்காருர இடமெல்லாம் வச்சு இருக்காங்க. நான் பாரிஸ் வழியா அமெரிக்கா வர்றபோ, பாரிஸ் விமான நிலையத்துல, ஒரு சின்ன பொண்ணிற்கும் அவளோட அப்பாவிற்கும் இருக்கிற அன்னியோனத்தையும் பாசத்தையும் பார்த்து கலங்கினேன்.. அதிசயப்பட்டேன்.. சந்தோசப்பட்டேன்.. அந்த பொண்ணோட அப்பா, அழகா அவளோட செந்நிற தலை முடி கோதி, வாயில் வைத்து பெரிய அளவு ரப்பர் பேண்டை இழுத்து, சடை பின்னிகொன்டிருந்தார்.. என்னே ஒரு காட்சி அது...

அதுவும் இல்லாம வளர்ப்பு பிராணிகளிடம் பாசம் காட்டுரவங்களுக்கு எப்படி பிள்ளை, குடும்ப பாசம் இல்லாம போகும். எப்படி சினிமாவுல, உலக பொது உணர்வுன்னு காதலை சொல்றாங்களோ, அதைவிட பொதுவானது, காதலுக்கும் அடிப்படையானது பாசம்.

ஆனா ஒண்ணு மட்டும் புரியல.. இவங்களோட ஆடைகள். நம்ம நாட்டுல அவ்ளோ வெப்பம் மிகுந்த பூமிலயே நாம உடம்பு முழுக்க சுத்திகிட்டு இருக்கோம்.. ஆனா இங்கே இவ்ளோ குளிர்ச்சியா இருகிறப்போ ஏன் இப்படி குறைந்த ஆடைகள்.. மற்றபடி கடைகளுக்கு போனால், அவங்க உபசரிப்பு பக்காவா இருக்கும்.. முதல் வார்த்தை அவங்க பேசுரதே, எப்படி இருக்கீங்கனு ஒரு கேள்வியோட தான்.. எப்பவுமே அவங்க உதட்டுல, லிப்ஸ்டிக்கோட சிரிப்பு இருக்கும்.. நம்மகிட்ட பேசுரப்போ, முகம் சுழிக்காம, எரிஞ்சு விழாம, அக்கறையா, அனுசரனையா அவங்க நடந்துகிறது நல்லா இருக்கும். இந்தியர்களான நாம நிச்சயமா இந்த அணுகுமுறையை கத்துக்கணும். இதை நான் ஒப்பிட்டு பார்க்க முடியாது. பார்க்கவும் கூடாது. ஏன்னா, ஏகப்பட்ட விஷயங்கள் இருக்கு இதுல.. நம்ம நாட்டு மக்கள் தொகை.. சின்ன வயசுல இருந்து நாம உருவான விதம் அப்படின்னு.. அவ்வளவு சின்ன கடைல,சரவணா ஸ்டோர்ஸ்ல, எத்தனை பேருக்குத்தான் அவங்க பணியாற்ற முடியும் சிரிச்சுகிட்டே.. இருந்தாலும், அந்த கூட்டதுல நீந்தி போய், திருப்தி ஆகாம, திரும்பி வந்ததும் உண்டு. எடுத்து வந்த துண்டு கைக்குட்டை ஆன கதையும் உண்டு.