அமெரிக்காவுக்கு ஊரே வழியனுப்பிய கதை..

என்ன தான் எங்க ஊர் சாராய வியாபாரத்துல, ஒரு காலத்துல, கொடிகட்டி பறந்திருந்தாலும், கிராமத்திற்கே உரிய பாசமும், பழக்க வழக்கமும் மாறாம இருக்கும். நான் அமெரிக்கா கிளம்ப போறேன்னு தெரிஞ்சவுடன, என் பெற்றோர்களிடமும், ஊரில் இருக்கும் என் நண்பர்களிடமும் போனில் சொன்னேன்.. அடுத்த நாள் எங்க ஊர் பஸ்ல போய் இறங்கினேன். (ஆட்டோகிராப் படத்துல சேரன், படத்தோட தொடக்கத்துல எங்க ஊர் பஸ்ல தான் வந்து இறங்குவார்).

பஸ் நிக்கிற இடத்துல இருந்து எங்க வீட்டுக்கு ஒரு முந்நூறு மீட்டர் தூரம் இருக்கும். நான் பஸ்ஸை விட்டு இறங்கினேன்.காய்கறி மார்கெட்டுக்கு போறதுக்கு, பஸ்ஸுக்காக வெயிட் பண்ணிகிட்டு இருந்த என் தூரத்து மாமா என்னை பாத்துட்டு 'என்ன கார்த்தி.. அமெரிக்கா போறியாம்ல.. பாத்து பத்திரமா போயிட்டுவாப்பா..' சந்தோசத்தோட சொன்னார்.

ஒரு ரெண்டு எட்டு எடுத்து வச்சிருக்க மாட்டேன்.. என் அப்பாவோட நண்பர் ஒருத்தர் வந்து குசலம் விசாரிச்சார். 'என்னைக்கு கிளம்புற கார்த்தி.. துணி மணி எல்லாம் வாங்கியாச்சா.. அங்க உள் டிரஸ் எல்லாம் ரொம்ப வெலையாம்.. நாலஞ்சு சேத்து வாங்கிகோப்பா..' அவருக்கு தெரிஞ்ச விசயத்தை சொன்னார்..

அடியேய் மாப்புள்ள.. இது டீக்கடையில் உக்கார்ந்து நியுஸ்பேப்பர் படுச்சுகிட்டு இருந்த ஒரு மாமா.. என்ன பிளைட்டுல பறக்க போற போல.. எவ்வளவு நாளாகும் திரும்பி வர.. பேசம எம் பொண்ணு ஒண்ணை கட்டிகிட்டு கூட்டிட்டு போயிட வேண்டியது தான.. சிரித்துகொண்டே வந்து பாத்துகொள்ளலாம் மாமா ன்னு அப்படியே கிளம்பினேன்..

நான் சின்ன வயசா இருக்கிறப்போ இருந்து எங்களோட கடைக்கு வந்து வெத்தல பாக்கு வாங்குற ஒரு பாட்டி டீக்கடைக்கு டீ வாங்க வந்திருந்தது..யாரு கார்த்தியா.. நேத்தைக்கு கடைக்கு போயிருந்தப்போ உங்கம்மா சொன்னுச்சு.. பாத்து இருய்யா.. கண்டவன் கூட எல்லாம் சேராத.. சரி பாட்டின்னு கிளம்பினேன்

என்னோட வீட்டுக்கு பக்கத்துல இட்லி, பணியாரம் சுட்டுவிக்கிற தூரத்து பாட்டி ஒருத்தவங்க.. ராசா..இந்தாயா..பணியாரம் எடுத்துக்கோ.. இதுக்கப்புறம் நீ எப்போ சாப்பிடப் போறியோ..அந்த பாட்டி பாசத்தோட பணியாரம் சுட்டு போட்டிருந்த சட்டியை தூக்கி கொடுத்தது...அப்போ..அந்த பாட்டியை பாக்கணும்.. அப்படியொரு சந்தோசம்..

ஏண்டா பேராண்டி.. அங்க எல்லாம் நல்லா மழை பெய்யுமா.. இது என் அப்பாவோட சித்தப்பா.. மனுஷன் நல்ல உழைப்பாளி.. வயலுல இறங்கி வேலையை ஆரம்பிச்சார்னா மூணு ஆள் வேலையை இவர் ஒருவரே செய்வார்..
தாத்தா பனிப்புயலே இருக்கும்னு நான் சொன்னவுடனே நம்ம சொந்தக்கரவிங்க எவனும் அங்கனகுள்ள இருக்காய்ங்களா.. ன்னு அடுத்த கேள்வி.. யாரும் இல்ல தாத்தா..நான் பதில் சொல்ல..சரி சரி இல்லைங்கிறதால சொந்தம் உண்டக்கிடாதடன்னு அவருக்கே உரிய நக்கலோட சொன்னார்..

அப்படி இப்படின்னு நான் வீட்டுக்கு போய் சேரவே அரைமணி நேரம் ஆயிடுச்சு.. அந்த ரெண்டு நாளும் என் தங்கை கல்யாணத்துக்கு வந்த பாதி கூட்டம் என் வீட்டுக்கு என்னை பாக்கவும் வழியனுப்பவும் வந்திடுச்சு.. போஸ்டர் ஒட்டாத குறை தான்.. அவங்க ஒவ்வொருத்தர் மொகத்துல இருக்கிற சந்தோசம், அவங்க வெள்ளந்தியான பேச்சு..இன்னும் என் மனசுல அப்படியே இருக்கு..

அன்னிக்கு சாயந்திரம் எங்க ஊர் சந்தியாகப்பர் திருவிழா.. எல்லோரும் சரியான மப்புல இருந்தாங்க.. எங்கியோ போயிட்டு வந்துகிட்டு இருந்த என்னை என் தூரத்து மாமா புடுச்சுகிட்டார்.. மாப்புள்ள..நீ அமெரிக்கா போற..எனக்குத் தெரியும்.. எப்படி தெரியும்னு கேக்குறியா.. அது தான் உன் மாமன்..என் மப்பிள்ளைக்கு மறுபடியும் முத்தம் கொடுக்க நான் இருப்பேனோ மாட்டேனோன்னு என் முகம் முழுவதும் முத்தம் கொடுத்தார்.. இந்த பக்காம் இன்னொரு மாமா.. 'மருமவனே..நீ போயிட்டு வர்றப்போ இந்த மாமனுக்கு ஏதாவது கட்டாயம் வாங்கிட்டுத் தான் வரணும்' னு கையைப் பிடிச்சுகிட்டு முத்தமா கொடுக்கிறார்..எனக்கு என்ன பண்றதுன்னே தெரியல.. ஒரு வழியா அவங்களை சமாளிச்சுட்டு வந்தேன்..

பக்கத்து வீட்ல யார் இருக்கா.. என்ன பண்றாங்க ன்னு கூட தெரியாம இருக்கிற பட்டிணத்து வாழ்க்கைல எனக்கு எங்க ஊர் பாசமும் உபசரிப்பும் இன்னும் ஆச்சரியமா இருக்கும்.. அந்த மண்ணுக்கும் அந்த பாசத்துக்கும் நான் என்னிக்கும் தலை வணங்குறேன்..கடமை பட்டும் இருக்கேன்..