அமெரிக்கா கனவுகளும் ராக்கெட் கேள்விகளும்

இந்தியாவின் தென்கோடியில் இருக்க ஒரு சின்ன ஊர்ல நான் பிறந்தப்பவும் சரி, அதுக்கபுறம் வளர்ந்து ஆறாவது படிச்சிகிட்டு இருந்தப்பவும் சரி.. எனக்கு அமெரிக்கான்ன என்னானு தெரியாது.. அப்போதைக்கு சென்னையும் அடிக்கடி காட்டுற அந்த உயரமான எல்.ஐ.சியும் தான் அதிசயமா தெரியும். டெல்லி பத்தி பேப்பருல படிக்கிறப்ப, அது எட்டாத கனியாவே இருக்கும்.. அந்த வயசுல மதுரைக்கு போறதே போறதே ஒரு பெரிய லட்சியமா இருக்கும்.

ஐந்தாவது படிச்சப்போ, திண்டுக்கல் ஆர்த்தி தியேட்டர்ல , முதல் ஆங்கில படமா, சில்வஸ்டர் ஸ்டேலோன் நடிச்ச FIRST BLOOD படம் பாத்தேன். அப்போ என் நண்பன் சொன்னது இன்னும் ஞாபகம் இருக்கு.. டேய்..இந்த படம் அமெரிக்காவுல எடுத்ததுடா..அங்கே எல்லாம் சினிமா எடுக்க கோடி கோடியா பணத்தை கொட்டுவாங்களாம்.. எனக்கு ஞாபகம் இருந்து நான் முதல்ல அமெரிக்கான்னு கேள்விப்பட்து அப்போ தான்.

அதுக்கப்புறம் காந்திகிராமத்துல ஏழாவது சேர்ந்தப்போ, அப்பப்போ உலக வரைபடத்துல உலகத்துல இருக்க கண்டங்கள்ல ரெண்டு வட அமெரிக்கா தென் அமெரிக்கான்னு படிச்சப்போ, அது இந்தியவுல இருந்து எவ்ளோ தூரம் இருக்கும்னு வெறுங்கையால முழம் போட்டதுண்டு. அப்புறம் டவுன் நண்பர்கள் கிடச்சப்புறம், கிளின்டன் பத்தி கொஞ்சம் செய்திகளில் பாக்குறப்போ.. ஓ..அமெரிக்கா.. உன்னை பாக்க நான் எவ்வளவு செலவு பண்ணி வர்றது.. ஒரு ஆயிரம் ரூபாய் ஆகுமா..கையில டார்ச் வச்சுகிட்டு நிக்கிற அந்த அம்மாவை எல்லாம் எப்போ பாக்குறது..ன்னு சும்மா என்னிக்காவது மனசுல பேசிகிட்டதுண்டு.. சொந்த செலவுல மதுரை போறதே நடக்காத விஷயம் அப்போ..

என்னோட அய்யா (அப்பாவோட அப்பா), இளைய வயசுல கொஞ்ச நாள் பினாங்குல இருந்தார். பினாங்கு மலேசியாவுல இருக்க ஒரு ஊர்.. அதனால அவர் அங்க போனதையும், இருந்ததையும் பத்தி அடிக்கடி நிறைய கதை சொல்வார். அது தான் நான் கேள்விப்பட்ட முதல் வெளிநாடு பற்றிய சுற்றுலா கதை. அவருடைய காலத்துல நிறைய பேர் பினாங்கு போனாங்க, என் ஊர்ல இருந்தே.. நாம எப்படி அங்க எல்லாம் போகப்போறோம்னு நினச்சுகிட்டதுண்டு..

அப்போ எல்லாம் பஸ் பிடிச்சு திண்டுக்கலுக்கு போய் படம் பாக்குறதே ஒரு பெரிய விஷயம். ஏதாவது படம் வந்து அது நல்ல ஓடுறப்போ யார்கூடவாவது தொத்திக்கிட்டு போனா உண்டு. எங்க ஊர்ல திருவிழான்னா திரையில படம் ஓட்டுவாங்க.. ஒரு எம்ஜியார் படம்..ஒரு சிவாஜி படம்..ரெண்டு படம் உறுதி.. ஊர்ல இருக்க பெரிய தெருவுல படத்தை ஓட்டுவாங்க.. ரெண்டு பக்கமும் பெரிய கம்பத்தை நட்டு, அதுக்கு இடையில திரையை கட்டி, அந்த கம்பத்துல ஒலி பெருக்கிய கட்டி படம் போடுவாங்க.. கிட்டதட்ட ஒரு ஆயிரம் பேர் உக்கார்ந்து பார்ப்போம் அந்த படத்தை.. அப்படி பாத்ததுதான் எம்ஜியாரோட உலகம் சுற்றும் வாலிபன் படம்.. நாடு நாடா அவர் சுத்த கூடவே என் ஆசைகளும்..

முதல்ல மதுரையில கல்லூரிக்கு போனப்போ என்னுடைய மிகப் பெரும் சிறு வயசு ஆசை நிறைவேறியது.. அப்புறம் அடுத்த ஆசையா சென்னைக்கு போறது.. அதுவும் வேலைக்கு வந்த பிறகு நினைவாச்சு. அடுத்த கனவாய் டெல்லி வந்தது.. ஒரு முறை பிராஜெக்ட் விஷயமா டெல்லி போய் இருபது நாள் இருந்தப்போ அந்த கனவும் பலிச்சது.. இப்போ அமெரிக்க கனவும் நினைவாகி.. நடந்துகிட்டு இருக்கு.. எல்லாம் அந்த ஆண்டவனால நடக்குறது..

ஆனா நான் காலேஜ் முடிச்சு, வேலை சேர்ந்த வரைக்கும் கூட, ஒரு நாள்கூட நினைச்சதே இல்ல. இப்படி அமெரிக்கால வசிப்பேன், இந்த காத்தை சுவாசிப்பேன்னு.. இப்போ நினைச்சாலும் அடிக்கடி நானே என்னை கிள்ளி பாத்துக்கொள்வதுண்டு..

என்னுடைய இந்த வளர்ச்சி பாதைல நான் ரொம்ப நாளா கவனிச்சது என்னன்னா.. எனக்கும் என் கூட இருக்க, நகர பகுதிகள்ல இருந்த வந்து படிச்ச பசங்களுக்கும் இடையே இருந்த ஒரு இடைவெளி.. நான் அப்போ தான் போன்ல பேசவே ஆரம்பிச்ச சமயம்.. பயந்து பயந்து ஒவ்வொரு பட்டனையும் அமுக்கிய நேரம்.. என் நண்பர்கள் பலர் செல்போன்ல பேச ஆரம்பிச்சிருந்தாங்க.. நான் முதல் முறை சென்னை வந்து ஸ்பென்சர் பிளாசா போனப்போ, உள்ளார போறப்பவே ஒரு பயம் இருந்தது.. ஏதோ நான் மட்டும் தனி உலகத்துல இருக்கிறத உணர்வு.. எல்லோரும் என்னையே பார்ப்பதாய் ஒரு பிரமை. சொல்ல முடியாத உணர்சியாய் இருந்தது அப்போ..

எவ்வளவோ புது விஷயத்தை தெரிஞ்சுக்கிட்டாலும் என் ஊர்ல அதை பத்தி யார்கிட்டயாவது பேசினா அது விழியிழந்தோர்க்கு யானையை பத்தி விவரிக்கிற மாதிரி இருக்கும் ஆனாலும் ஏதாவது ஒரு புது விஷயத்தை அவங்க கிட்ட சொல்றத நான் என்னிக்கும் விடவே இல்ல. ஒரு தடவை ராக்கெட் மற்றும் ஏவுகணை பத்தி சொல்லிகிட்டு இருந்தப்போ, எவ்வளவு பெரிய திரி வேண்டும் அந்த ராக்கெட்டை அனுப்பன்னு ஒருத்தர் தீபாவளி ராக்கெட்டை மனசுல வச்சு கேட்டது இன்னும் ஞாபகம் இருக்கு..