சிறுமலை பயணம் - கல்லூரி கால பயணத் தொடர் 3

சிறுமலை பயணம் - கல்லூரி கால பயணத் தொடர் 2

எனது சிறு வயதில், எங்கள் சிறுமலை பற்றியும் அதன் வளத்தை பற்றியும் ஏகப்பட்ட கதைகளை கேட்டுருக்கிறேன். அந்த அளவுக்கு வளங்கள் இப்போ அங்க இருக்கா, மனிதர்கள் காட்டை அழிக்க ஆரம்பித்த இந்த காலத்துலன்னு தெரியல. இப்பவே அந்த கதைகளைச் சொல்லாம என் நண்பர்களுக்கு நான் எப்போ அந்த கதைகளை இந்த பயணத்துல சொன்னேனோ அப்பவே உங்களுக்கும் சொல்றேன்.

மெல்ல சூரியன் கீழ் வானத்தில் தலையை சாய்க்க ஆரம்பித்து இருந்தான். எங்கள் பேருந்து ஆடி அசைந்து சிறுமலைபுதூர்ங்கிற ஊருக்கு வந்தது. அது தான் பஸ் போற கடைசி இடம். அங்க இருந்து மறுபடியும் திண்டுக்கல் நோக்கி கிளம்பிடும். வரும் வழியில் களைப்பில் எனது நண்பர்கள் சின்ன தூக்கத்தை போட்டிருந்தனர். நாங்கள் பஸ்ஸை விட்டு இறங்கி பக்கத்தில் இருந்த ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்தோம். மக்கள் இங்கே சீக்கிரம் கூட்டுக்குள் பறவைகள் மாதிரி போய்விடுவார்களோ என்னவோ, வீதியில் ஆள் நடமாட்டமே இல்லை.

எங்களுக்கான சில நொறுக்கு தீனிகளையும் சுடச் சுட போட்டு வைக்கப்பட்டிருந்த வெங்காய பக்கோடாவையும் வாங்கிகொண்டோம். என் அண்ணன் இரண்டு பாக்கெட் ஊறுகாயை வாங்கி வைத்துகொண்டார். ஊரை விட்டு போகும் ஒரு ஒற்றையடி பாதையில் மெதுவாக நடக்க ஆரம்பித்தோம். அது அமாவாசையை ஒட்டிய இரவு என்று நினைக்கிறேன். அப்படியே கருப்பு வண்ணத்தை இறைத்தது போல எங்களுக்கு முன்னே இருட்டு கவிழ்ந்து கிடந்தது. நாங்கள் வைத்திருந்த டார்ச் லைட்டை பயன்படுத்தி நடக்க ஆரம்பித்தோம். ஒரு பத்து நிமிடம் நடந்திருப்போம். அருகில் நீர் ஓடும் சிறிய வாய்க்கால் தெரிந்தது. உடனே எங்களுக்கு முன்னே சென்றுகொண்டிருந்த என் அண்ணன் அதனருகே நின்று, தனது இடுப்பில் சொருகி வைத்திருந்த குவாட்டர் பாட்டலை எடுத்தார்.

அவர் ஊறுகாய் வாங்கும் போதே நினைத்தேன். இப்படி ஏதாவது 'நாட்டாமை' மேட்டர் வைத்திருப்பார் என்று. எங்கள் பையில் இருந்த பிளாஸ்டிக் டம்ளரில் குளிர்ந்த தண்ணீரை பிடித்து அதனோடு குவாட்டரை கலந்து, என் இரு அண்ணன்கள் குடிக்க ஆரம்பித்தனர். நானும் எனது நண்பர்கள் அந்த இருட்டில் வெங்காய பக்கோடாவை கொறிக்க ஆரம்பித்தோம்.

இங்கே தான் இந்த மலையின் ரகசியத்தை என் நண்பர்களுக்கு நான் சொல்ல ஆரம்பித்தேன். இது கிட்டதட்ட ஒரு அறுபது எழுபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால நடந்தது. எங்கள் ஊரில் வாழும் ஒரு தச்சர், ஊர் பண்ணையார் வீட்டுக்கு பெரியதொரு கட்டில் செய்ய வேண்டுமென்று தோதான மரங்கள் பார்ப்பதற்காக சிறுமலை காட்டிற்கு சென்றார். அவர் அப்படி சென்று மரங்கள் பார்த்து வருகின்ற வேளையில் ஏதோ ஒரு கட்டை அவரது முழங்காலை கிழித்துவிட்டது. அந்த காட்டில் அவருக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. ஊருக்குள் சீக்கிரம் வந்துவிட வேண்டுமென்று, வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தவர், வழியில் ஏதோ ஒரு செடியின் இலையை பறித்து வழிந்த ரத்தத்தை துடைத்து வந்திருக்கிறார். அப்படி துடைத்து வந்தவர், அடிவாரம் வரும்போது பார்த்தால் அவரின் முழங்காலில் இப்போது அடிபட்ட காயத்திற்கு பதில் காயத்தோட தழும்பு தான் இருந்திருக்கிறது. அதன் பிறகு எவ்வளவோ கஷ்டப்பட்டும் அவரால் சரியான அந்த இலைகளை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.

ஏற்கனவே சொன்னது போல, அனுமார் லட்சுமணனுக்காக சஞ்சிவீ மலையை தூக்கி சென்ற போது அதனோட சிறப்பம்சம் வாய்ந்த மூலிகைகள் சில எங்கள் சிறுமலையில் விழுந்ததாக கதைகளுண்டு..

அங்கே அந்த இரவு நேரத்தில் நாங்கள் மறுபடியும் எங்கள் பயணத்தை தொடங்கினோம். நான் வந்து ரொம்ப காலமானதால், எனக்கு வழி ஞாபகம் இல்லை. என் அண்ணனுக்கு மட்டுமே தெரியும். அவரும் இப்போது வழி சொல்லக்கூடிய நிலமையில் இல்லை.